Bagagedrager

Eindelijk ben ik binnen. En het mag naar buiten. De afgelopen weken kon ik het nauwelijks voor me houden, maar dat hoeft nu niet meer. Getekend heb ik nog niets, maar we hebben een mondelinge overeenkomst en eigenlijk is dat minstens zo chique. Op maandag 23 april gaan we het vieren. Dan neem ik de trein van Eindhoven Beukenlaan naar Amsterdam. Daar zigzag ik tussen Italiaanse toeristen met 'Amsterdam hash it'-mutsjes naar de Herengracht. Altijd loop ik te ver door waardoor ik een stuk terug moet. Als ik aankom, is mijn agent Willem vermoedelijk in gesprek met een schrijfster die noten op haar zang heeft. Ik krijg dan koffie en zit met een grote grijns te wachten op wat komen gaat.
We gaan de trap af en ik spring achter op de gammele bagagedrager. Onderweg wijst hij me aan waar Cees Nooteboom woont. Willem weet de weg wel uiteraard en binnen een paar minuten zijn we weer vlakbij het station, want daar zit 'mijn' uitgever. We stappen de lift in die niet zou misstaan in dat romantische hotelletje in Parijs dat u nog van vroeger kent, toen alles nog vonkte.
Terug gaan we altijd met de trap, dus dat doen we nu ook. Juist nu, want Harold de uitgever loopt mee en met zijn drieën in die lift is voor deze claustrofoob geen optie.
Vanaf dan laat ik me verrassen. Vermoedelijk trekken we een flinke fles Spa Rood open, garnalenkroketten ernaast sluit ik ook niet op voorhand uit. Ik schiet wat foto's die ik hier plaats. Dat is trouwens niet waar. Ik ga verkassen. Tegen die tijd heb ik een spiksplinternieuwe site. Horen jullie nog, want jullie gaan natuurlijk wel mee, toch?
We maken afspraken over inleverdata en ik ga thuis aan het werk. Net als tot nu, maar nu wel met de wetenschap dat in november het Troostboek verschijnt. Bij uitgeverij Carrera.