Minimarsjes

Gasttrompettist Hub Boesten eet een zakje chips. Ik sta in de krochten van Cultuurcentrum Deurne. In de gang langs de kleedruimtes als u het precies weten wilt. Het is twintig over elf en Rowwen Hèze heeft zojuist de eerste try-out van de Koper-reprise achter de rug.
'Wil je eigenlijk wat drinken?' zegt Jack Poels.  'Kom.'
We lopen weg van de kleedkamers door een ruimte met lange tafels. Uit een ooghoek zie ik een paar schalen, maar Poels heeft er goed de pas in. Hij slaat de hoek om en dan snap ik zijn tempo. Ik kijk naar een leeg privé barretje dat wacht op bediening. De zanger duikt achter de bar, diept een blikje cola voor mij op uit de koelkast en zet het met een ferme tik op de bar voor me. Ondertussen tapt hij voor zichzelf een pilsje en leunt daarna geroutineerd tegen de tapkraan. Smid komt naast me staan. Kijkt. Zegt niets. Hij tilt alleen zijn wijsvinger heel even op waardoor die in de richting van Jacks glas wijst. De barman is de beroerdste niet, geeft zijn pilsje aan Smid, tapt meteen een nieuwe voor zichzelf en in één moeite door nog één voor Tren die aanschuift. Cafeetje spelen, het leukste wat er is.  Het wordt druk, want de blazers komen binnen.

Ik denk terug aan Eindhoven. De set is opgeschud, de verhalen zijn aangepast. Ik denk ook aan de chipito's van toen en vraag me af wat er op de bandrider staat: de lijst van aanvullende eisen en aangename voorwaarden die een band stelt bij een optreden. Dit cafeetje zal vast geen harde eis geweest zijn, maar wat lag er op die schalen waar Poels zo snel langsliep? Als ik een half uurtje later door de bandmanager via de keuken naar buiten geleid word, kan ik het niet nalaten even goed te kijken. Er liggen minimarsjes en milky ways op. En mandarijnen. Waarom weet ik niet, maar ik stop er een in mijn jas. Vanochtend vond ik hem en ik eet hem dadelijk op, met uw welnemen. En zo niet, dan toch.